Al(l)één zijn

Alleen, wanneer je het woord opgesplitst, krijg je al- één. Dat is een troostrijke gedachte, dat je al één bent. Het mannelijke en vrouwelijke deel in je verenigd. Dus eigenlijk heb je dan niemand nodig. Klopt dat wel? 

Estimated reading time: 2 minuten

Eenling

Als eenling kun je het toch verdomde zwaar hebben. Waar komt dat gevoel vandaan? Is het een oud kind- trauma, gevoel van verlating? Eerlijk gezegd denk ik dat een natuurlijke behoefte aan samenzijn zich aandient. De pijn is voelbaar na de zoveelste relatiebreuk. Je wilt dat het sprookje eeuwig duurt. 

Je lichaam wordt op zulke momenten uiteen gereten. Het is net of je in een snoepwinkel staat, met snoepgoed achter slot en grendel en jij maar langs die snoepwinkel blijft lopen. Je weet toch dat suiker slecht is voor je gezondheid, dat is wat je jezelf voorhoudt. Je wordt dan weer even teruggeworpen op je alleen zijn en dat doet pijn.

Sommigen zeggen: ‘Je leeft voor jezelf. Dus zorg voor jezelf.’ Ja, maar dan helemaal alles in je eentje, alleen voor jezelf? Dat roept een natuurlijke weerstand op. Want niemand wil echt alleen leven. Mensen zoeken en vinden toch niet voor niets naarstig naar hun potje op hun deksel of hun deksel op hun potje? En waarom vormen zich stellen, die settelen en na hun scheiding weer op zoek gaan naar een ander?

Leef maar voor jezelf

Als ik er zo over denk: ‘Ja, leef maar voor jezelf.’ Wees gezond en vul eerst je eigen beker, eventueel kan er dan iemand anders bij. Maar wat te doen met dat uit elkaar getrokken gevoel, dat je bekruipt als je met een of andere crush in gedachten al helemaal in een huwelijksbootje bent gestapt en dat het dan toch allemaal anders blijkt dan je jezelf hebt voorgesteld? Het lijkt wel alsof in de herfst van het leven de levensboom nog even snel vrucht wil dragen voordat het te laat is, met gretige ogen naar ogenschijnlijk potentiële mannen kijkt en daarbij maar één teleurgesteld achterlaat; zijzelf. 

Komt de eindman dan in de winter van het leven? De ideale man, die helemaal voor je wil en kan gaan? In de tussentijd raap je uiteengereten stukken bijeen. That’s where the light gets in, zong Leonard Cohen troostend.