Op mijn levensreis ben ik altijd op zoek geweest naar iemand waarmee ik kan trouwen, de prins op het witte paard. Ik vraag mij af of die bestaat. Ik geloof er wel in dat het leven mij erheen leidt. Dit kan naïef zijn. Een oordeel laat ik graag over aan de lezer.
In de afgelopen twintig jaar heb ik kleine aanwijzingen gehad van random mensen. Ik was de wanhoop nabij, want opnieuw vrijgezel. Soms sprak ik met vreemden erover waar ik een goed gevoel bij had. Het aanspreken van onbekenden in het openbaar zou ik overigens niet meer snel doen. Maar in die tijd voelde ik mij frank en vrij, terwijl ik met mijn ziel onder de arm liep.
Puzzelstukjes
Tot op heden probeer ik de puzzel te leggen met die kleine hints, maar ik heb nog niet alle puzzelstukjes onder handbereik en het complete plaatje ontbreekt. Ook geef ik jullie niet alle hints prijs, dat is voor intimi. Ik houd wel van zekerheid en toch geloof ik dat je als vrouw maar beter op je handen kunt zitten als het gaat om de ander naar je toe laten komen. Dat is voor een controlfreak als ik nog best een uitdaging.
Hints
Toen ik eind twintig, begin dertig was, liep ik eens over een Nederlands strand. Daar stond een groepje, voor mij onbekende leeftijdgenoten. Mannen en vrouwen. Een van hen draaide zich om en riep in het voorbijgaan: “Heb je het nodig? Hij komt wel.” Hun reactie was ongevraagd, maar hoopvol.
Na een tijdje sprak ik met iemand hierover en zij zei: “Misschien is hij niet knap, maar dan weet je: dat is hem dan.”
Normaal doen
Een paardensprong verder in de tijd: Iemand reageerde op mijn geweeklaag over mijn single bestaan. “Ben je net zo gek als ik? Laten we dan trouwen.” Deze oneliner van een onbekende begreep ik wel. Het was voor mij een ‘voorbereidende conversatie’ met mijn toekomstige wederhelft, waarbij de ander nog niet in beeld was. Volgen jullie het nog? Grappig in dit verband is dat ik ooit eens met een groepje naar een boerenbruiloft ging en daar stond op een bord geschreven: “En toen deden zij normaal en gingen trouwen.”
Wat komt, dat komt
Een vriend adviseerde mij: “Wat kump, dat kump.” Hij sprak recht uit zijn hart, want dat is de taal van dialect en dat komt direct binnen. In het ABN betekent het: “Wat komt, dat komt.” Ik wacht nog steeds op de ware.
Loslaten
“Jij moet niets willen”, sprak een kennis eens. Eigenlijk vind ik dat nog het beste advies. Ze zeggen dat wat je loslaat, naar je toekomt. En proberen los te laten, gaat ook niet lukken. Want dat is een actie waar een wens of een wil achter zit. En als je neigt naar halsstarrigheid en wilskracht, dan is loslaten maar lastig.
Ik ben er nog niet uit… Het voelt het meest puur om met open handen te ontvangen wat er nog voor mij is bestemd, in vertrouwen en overgave. Een ontspannen houding is wel het meest aangenaam, ook voor mezelf.
