Geschatte leestijd: 2 minuten
Een maatje vertelde mij eens: “Op de meeste dingen die je overkomen heb je geen sturing. Je hebt wel controle hoe je ermee omgaat.” Ik ben een tikkeltje perfectionistisch en een controlfreak. Daar kan ik niets aan doen, dat heb ik van mijn moeder. Alles onder controle? Nee, niet bepaald. Beheersing is schijn, want hoe meer grip je wilt, hoe meer die uit je handen lijkt te glippen. Dus het gaat om loslaten. Maar hoe dan? Dat is een goede vraag, waar ik niet een-twee-drie een antwoord op heb, maar dat ik wel heb mogen aanschouwen. Nota bene tijdens mijn vakantie.
Het was een keurige vakantiewoning. Netter dan ik aankon. De eerste dag zette ik in een onbewaakt ogenblik een hete pan op het glanzende houtkleurige aanrechtblad. De pan ging geen verbinding aan met kokend water. De volgende ochtend zag ik het resultaat. Waar de pan in contact was gekomen met het kunststof glanzende laagje, zaten nu doffe plekken. Het was koren op de molen van mijn innerlijke criticus, die in het rijk van mijn gedachten op de troon ging zitten en tetterde: “Muts. Hoe kon je dit nou doen.” “Wat ben je toch een onnozele hals. Je had beter moeten opletten.”
Een belronde langs lokale keukenspecialisten en bouwmarkten leverde hetzelfde resultaat: “Nee mevrouw, u kunt dit niet meer wegwerken met spuitbussen en lak. Er moet een nieuw aanrechtblad op.” Vlug belde ik de verzekeraar. “Als u het vergoed wil krijgen, moet u snel handelen.”
Met de billen bloot
En nu moest ik met mijn billen bloot, want de eigenaar was niet in Nederland en die wilde ik meteen op de hoogte stellen. Anders werd mijn vakantie gedirigeerd door gedachten aan boze blikken en een torenhoog schuldbesef. Daar zat ik dan, op de bank in de woonkamer van het vakantieadres. In mijn hoofd draaide ik een film af van eerdere herinneringen aan situaties waarin ik had gefaald. Het maakte me onzeker. “Dat heb ik weer.”
Volgende week deel 2
