Waar ontmoeten de meeste mensen hun partner?

Estimated reading time: 5 minuten

Deze column is fictie

Waar ontmoeten de meeste mensen hun partner? De kans is aanwezig dat je iemand in de trein tegenkomt waar het mee klikt. Jaimy en Charlotte waren zo’n trein-stel in de dop. Ze ontmoetten elkaar eind jaren negentig. In die tijd had je van die contactadvertenties/oproepjes die je las van een beeldscherm in de coupé. In de trant van: ‘Ik zag je in de trein, jij, mooie brunette met sprekende ogen. We hadden het over damesvoetbal. Ik zou graag met jou een balletje willen trappen. Je stapte uit in Rotterdam, zien we elkaar nog?’ Van die romantische oproepjes, waarbij je wel een beetje naïef moest
zijn, om te bedenken dat het misschien wel over jou ging.

Het lot bracht ze uiteindelijk op hun gezamenlijke eindbestemming; een pop-up
aspergerestaurant in Veldhoven.

Liefdesliedjes voor haar- het verhaal van Jaimy

Ik zag haar zitten, in de trein naar Eindhoven, aan het begin van de middag. Ze staarde over het groene, weidse landschap. Alsof ze daarmee haar gedachten de ruimte gaf. Toen dook ze weer in haar boek. Toevallig kende ik dat boek, ik las het in mijn vrije tijd toen ik filosofie studeerde. Ook nu ze weer in haar paperback verzonken was, trok ze mijn aandacht, door haar neusvleugel te bewegen, daarbij elegant een lange lok zwart glanzend haar uit het smalle gezicht te vegen. Ze was onbeschrijfelijk mooi en rook zoet, naar bloemetjes parfum.

Mijn blik verdween richting haar slanke benen. Die meid had zelfs een goedgevormde spitse neus en lichtblauwe ogen, die als zaklampjes schenen in die van mij. In een ogenblik keek ze op van haar paperback en ik zette mijn meest vriendelijke lach op. Gelukkig lachte ze terug. Ik begon over het boek. Met een melodieuze stem liet ze weten dat de titel haar aandacht had getrokken. Toen ze eenmaal in het boek was begonnen, kon ze niet meer stoppen. We waren het beiden eens dat lezen je leven verrijkt, omdat het je een inkijkje geeft in de gedachten van een ander.

De vrouw vertelde dat ze bij haar zieke tante in Veldhoven op bezoek ging. ‘Asperges’, was mijn eerste associatie met deze plaats. Ik dacht hardop. Als vakantiebaan stak ik asperges op eindeloze glooiende velden. De asperges kwamen op een gegeven moment mijn neus uit. Tegenwoordig vond ik ze wel weer lekker.

Dit keer moest ik er niet uit in Eindhoven, maar in Utrecht, de plek waar ik studeerde. Met moeite stapte ik de trein uit. Achteraf had ik spijt dat ik haar telefoonnummer niet had gevraagd. Uit pure wanhoop zou ik daarom een treinverzoek plaatsen. Die gedachte bleef bij een gedachte, zoals dat gaat. Veel eenvoudiger was het om naar liefdesliedjes voor haar te luisteren.

Symptomen van verliefdheid- het verhaal van Charlotte

Mijn tante was inmiddels overleden en ik had geen reden meer om naar Veldhoven af te reizen. Toch reed ik deze keer opnieuw naar die plaats. Ik ging met de auto naar een Eet en date singles night. Asperges stonden op het menu. Ik ben niet erg dol op asperges, je kunt mij beter omschrijven als een pescotariër, iemand die vooral houdt van vis. Toch trok het pop-up restaurant Asperges op de Velden mijn aandacht. Het deed me denken aan die jongen in de trein, jaren geleden. Hij was zo leuk, maar ik durfde hem niet naar zijn nummer te vragen. Zou ik daarom naar een aspergerestaurant gaan? Hij hield van asperges, had hij gezegd. Deze gedachten moeten wel symptomen van verliefdheid zijn, een gekmakende aantrekkingskracht van een eeuwigdurende drang naar een verloren liefde? Die vreemde hersenkronkel schakelde ik maar snel uit. Net als het restaurant na een aantal weken van de velden verdween, alsof het een luchtspiegeling was.

De autobanden van mijn Volvo ratelden over de weg. Een gele gloed achter de bomenrij bescheen de glooiende velden een beetje. Overdag had de grond een goudkleur. Asperges werden om meerdere redenen het witte goud genoemd.

Vlug streek ik nog even mijn zwarte galajurk met zilveren glitters recht, voordat ik het restaurant binnen wandelde. Ik deed een beetje wit bloemenparfum subtiel op de achterkant van m’n rechterpols.

Op het veld, waar normaal gesproken de asperges na de oogst werden gelegd, stonden tafeltjes onder een tent. De tafels waren genummerd. ‘Eerst maar eens een drankje bestellen tegen de zenuwen’, bedacht ik.

Agrarische datingsite

De setting doet vermoeden alsof wij elkaar via een agrarische datingsite hadden leren kennen. Niets was minder waar, er liepen chique obers rond en alles zag er tot in de puntjes verzorgd uit, inclusief wijzelf.

In het toilet kamde ik, Jaimy mijn kapsel. Ik zag er goed uit, in dit apenkostuum, bedacht ik mij onderwijl. Misschien zou dat helpen om aan de praat te raken met een leuke meid aan de bar.

Wij kregen een tafel toegewezen, maar we hadden elkaar al gespot bij de bar. Charlottes hart klopte hard in haar borstkas, toen ze Jaimy herkende. Alleen zijn buik was opvallend ronder. “Je ruikt weer lekker”, zei Jaimy, terwijl hij haar aankeek en glimlachte van oor tot oor. Haar zoete parfum drong zijn neusvleugel binnen. Beiden hieven we het glas op de liefde en op elkaar. Het zou een mooie avond worden.