Als vrijgezelle vrouw heb ik in mijn vrijgezellenbestaan wel geluk gehad. Een geluk bij een ongelukje. Was er iets met mijn computer, of moest er een gaatje geboord worden, een kast in elkaar gezet, schutting gerepareerd, of een lamp gedemonteerd voor een verhuizing… Als iemand met twee linkerhanden, kwam ik rechterhanden tekort.
Estimated reading time: 3 minuten
Mijn moeder noemde mij als kind al onhandig. Ik kan een muur verven met veel geknoei, een spijker in een muur slaan, stof stikken en daar houdt het verder bij op.
Right Man
De klusjesmannen waren vrijwilligers of buurmensen, maar geen geliefden. Omdat een vaste handyman in mijn gereedschapskist ontbreekt, kwamen zij goed van pas. En zeker als ik soms een tijdje met ze samenwerkte, schepte dat een (kortdurende) band. Een vrijgezelle buurjongen die mijn lamp demonteerde (eerst stroom eraf) werd een soort vriend. Hij hielp me ook met mijn computer. Ik kon mijn persoonlijke verhalen aan hem kwijt en het was gezellig om samen te koken en te eten. Tot ik hem adviseerde een woning te kopen i.p.v. te kraken en te gaan internetdaten, liet hij op een dag enthousiast een foto van zijn sportieve vriendin zien. Toen hij met haar ging samenwonen in hun koopwoning, stuurde ik ze nog een kaart met een vraag of ik een keer op hun housewarming mocht langskomen. Het tegenbericht was kort maar krachtig: nee.
Een reddende engel
Maar niet getreurd, bij een volgende verhuizing dook daar ineens Tim op. Een buurjongen die ik al jaren niet meer had gezien en nauwelijks had gesproken. Op een of andere manier kwam hij uit de hemel vallen als een reddende engel. En vrijgezel. Hoewel ik niet direct op hem viel en daar uiteraard geen bedoelingen mee had, kwam hij goed van pas. Hij hielp met elektra, de vloer uit mijn woning halen, schuttingplanken monteren en zware spullen sjouwen. In ruil kookte ik voor hem en ook kon ik mijn hart luchten over mijn nieuwe buren. Of ik dan wel in ruil de gordijnen wilde naaien voor hem en zijn nieuwe vriendin die hij had ontmoet tijdens een vakantie. Toen ik hem twee jaar later appte met de vraag of hij misschien een busje voor me zou willen besturen, omdat ik ergens aan de andere kant van het land een kast wilde ophalen, reageerde hij dat hij geen tijd had en stuurde me een foto van zijn 1-jarige zoontje.
Ondertussen had ik ergens in een boekwinkel een handig klussenboek gevonden: 100 dingen waar je ook geen man voor nodig hebt. Ik kwam niet verder dan plaatjes kijken.
PS: de naam Tim is gefingeerd 😉
