Estimated reading time: 5 minutes
Dit verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen, maar de namen, hobby’s, steden en andere details zijn aangepast om privacyredenen.
Iemand zet na tientallen uitingen van wanhoop, eindelijk een punt achter het vruchteloze najagen van ‘zijn’ liefje. Ze had hem een keer één vinger gegeven, maar hij wilde de hele hand. Het kan iedereen overkomen, dat er zo’n thirsty persoon (man/ vrouw) op je pad komt. Het overkwam ook Ellis.
“Ik kende Luuk van de damclub”, vertelt ze. “In de pauze schoof hij altijd naast mij op de barkruk, keek af en toe naar me met een rood hoofd. Hij stelde voor om mijn drankjes te betalen, maar ik weigerde. ‘Weet je het heel zeker?’, was zijn reactie steevast. Ik zei dat ik nog van alles te doen had en niet lang bleef.”
Vleierij
“Op een winterse dag wachtte hij op me bij de uitgang van het clubhuis. Als een heer hield hij de deur voor mij open. Hij reikte mijn jas aan, die hij al van de kapstok had gehaald. Ik was gevlijd, maar verder ging ik er niet op in. Uiteindelijk vond ik een andere hobby. Twee jaar later stond hij ineens weer voor mijn neus, toen ik met een stapel boeken in mijn tas de bibliotheek verliet. Hij vroeg hoe het met me ging en gooide vrij snel een verzoek erin voor een etentje. Luuk gaf me zijn contactgegevens en stond erop dat ik niet langer twijfelde. Schoorvoetend ging ik akkoord, op één voorwaarde; mijn vrienden gingen mee naar het restaurant. Hij vond het niet erg om de rekening te betalen. Maar eigenlijk vond ik hem totaal niet interessant.”
“Na het etentje belde hij me dagelijks. Vaker niet dan wel nam ik de telefoon aan en dan sprak hij mijn voicemail in. Hij klonk steeds bozer en zijn woorden werden zelfs beledigend. Na het werk wachtte hij mij op in zijn auto, maar ik deed of ik hem niet zag. Met een bonkend hart trapte ik het gaspedaal van mijn brik in. Het opwachten na het werk herhaalde zich jaar na jaar. Ondanks dat ik hem negeerde, bleef hij hardnekkig in zijn gedrag. Toen ik genoeg gespaard had, schafte ik een bolide aan, dan was ik eerder thuis. Feitelijk deed hij niks verkeerds, het was alleen bijzonder irritant.”
Rode rozen
“Zelfs in mijn huis werd ik met hem geconfronteerd. Op een zomerse dag belde er een bezorger aan en lag er een bos rode rozen voor mijn deur. Anonieme kaartjes vielen met Valentijnsdag op mijn deurmat met daarop in sierlijk handschrift geschreven: ‘Ik geef om jou’, ‘zie je niet dat wij bij elkaar horen?, ‘geef het een kans’.”
Verhuizing
“Op een gegeven moment merkte ik dat ik steeds alerter werd op mijn omgeving en ik nauwelijks nog sliep. Rustig naar mijn werk gaan en vertrekken was niet meer aan de orde. Dit kon zo niet langer. Dus besloot ik om te verhuizen naar een stad aan de andere kant van het land, daar zou ik hem vast niet meer tegenkomen. Het was een opoffering, maar ik had het ervoor over.”
Gewapend met plu
“Na de verhuizing verkocht ik mijn auto, zodat ik de verhuiskosten kon betalen. Dus werd het openbaar vervoer mijn verplaatsingsmiddel, ook als het regende. Gewapend met mijn paraplu doorstond ik de cuffing seasons van en naar werk en winkel.”
“Op een druilerige zaterdagmiddag stapte ik in de bus bij de halte in de buurt van mijn woning om boodschappen te doen. De deuren klapten open en daar stapte Luuk uit. Ik herkende zijn volle gezicht, blonde stekeltjes en lichtblauwe ogen. Of was ik verward, dat ik dácht dat hij het was? Ik wachtte totdat hij snel was uitgestapt en dat kon niet vlot genoeg gaan. Met de capuchon van mijn jas bedekte ik mijn gezicht.”
“De chauffeur trok weliswaar vlot op, maar ik kreeg in de gaten dat in de bus, een meter naast mij bij de deur nog iemand stond; Luuk. Ik kneep mijn paraplu samen met een vuist en drong mezelf tussen de staande passagiers verder de bus in. Er was geen zitplek meer. Ondertussen voelde ik zijn ogen in mijn rug prikken, terwijl ik door het gangpad liep.”
“Bij het winkelcentrum stapte ik uit. Toen hoorde ik achter mij zijn enthousiaste stem: ‘Hé, Ellis! Jij hier. Herken je me niet? Hoe is het met je?’ Ik draaide me om en hij had zijn armen wijd geopend. Zeiknat werd ik, maar dat interesseerde me niet. Een bliksemschicht schoot van mijn buik richting mijn armen en ik deed iets wat ik niet eerder voor mogelijk hield. Met de punt van mijn paraplu stootte ik hard tegen zijn borst. Verbouwereerd bleef hij staan en daarna maakte ik mezelf uit de voeten.”
Punt
“Na het incident zag ik hem niet meer. Ik durfde het bijna niet te geloven en eigenlijk was ik altijd bang dat hij toch ergens in de buurt was. Na een jaar kwam ik oude mail van hem tegen. Het account gebruikte ik om veiligheidsredenen niet meer, maar ik zocht een andere oude afzender; de bolide dealer. Het mailtje was van kort na ons paraplu-incident. In het bericht stond alleen een punt. Meer niet. Fijn, dacht ik. Dat hij uiteindelijk toch zelf een punt achter ons contact had gezet.”
Ik hoopte voor Ellis dat Luuk een vriendin had gevonden.
